Onze eerste week!

Alrighdie, Bandung dag twee voor het team van vier. Even voor de beeldvorming, wij zijn dus met onze onderzoeksgroep als enige met vier, wat ons de fantastische mogelijkheid geeft om dubbele afspraken te draaien, manman wat mooi. Sochtends stonden Ronald (Ron) en ik al om 7u naast ons bed, kwart over 7 gedoucht en kwart voor 8 ready to go in de taxi. We konden namelijk geen contact krijgen met bedrijf A die we écht graag wilde spreken: bellen, mailen en zelfs met een postduif had het geen zin. Dus wij vol goede moed naar het bedrijf toe, autorisatie brieven bij ons en onze Indonesische student Fazlur aan onze zijde toen we bij het bedrijf aankwamen. Daar aangekomen was iedereen toch een klein beetje verbaasd over wie die mensen in pak waren en wat we kwamen doen. Maar het begin ging eigenlijk best soepel, public relations manager gesproken en die wilde ons wel helpen. Hij zou nog contact houden met Fazlur over de app want zijn engels was niet heel best.

Tijdens het interview in de middag echt super data gekregen, en nog een niet verwachte management les van 45min, maar dat afkappen is echt not done hier, dus dat lieten we maar gebeuren. Het hele interview opgenomen met de Sangean voice recorder Dar-101, wat een top apparaat, kijk even op hun website voor een impressie.

Aangekomen bij bedrijf D dus werden we een beetje nerveus want we hadden eigenlijk geen officiele afspraak, dit staatsbedrijf was hermetisch afgesloten met bewakers en hekken. Het was door veel bureaucratie en omslachtige communicatie voor ons niet helemaal duidelijk of we nu wel of niet konden komen. Maar na 10 min. onderhandelen aan de poort mochten we door, de tweede poort ging stukken gemakkelijker door de bezoekerspasjes die we ondertussen hadden gekregen. Toen nog de Indonesische Linda uitspelen (receptioniste), ze was compleet verbaasd over wie we waren. Gelukkig ook zo onder de indruk dat we wel mochten wachten. Wij dus netjes zitten met het eerste zweet dat opkwam, na 10min kwam de persoon met wie we al eerder contact hadden gehad, ook hij dus compleet verbaasd over wat we kwamen doen. Waarom zijn jullie hier, we zijn niet voorbereid, de directeur is er niet, we hebben geen tijd, ze kwamen allemaal voorbij. Maar nee is geen antwoord natuurlijk, dus hij ging het nog maar is proberen bij de boss.

Toen begon de echte crisis pas, Fazlur kreeg namelijk een berichtje dat de brieven voor bedrijf A niet goed waren voor de afspraak voor de volgende dag. Maar wij zaten in een staatsbedrijf waar ze alle mobiele communicatie proberen uit te sluiten dus je hebt nauwelijks bereik. Letterlijk drie keer naar buiten gelopen om aan Wouter en Madeleine duidelijk proberen te maken wat er niet goed aan was maar de communicatie met Fazlur was niet helemaal handig waardoor het niet goed overkwam. Ondertussen kwam onze contactpersoon van het staatsbedrijf ook iedere keer weer naar beneden met nieuwe uitdagingen die opgelost moesten worden. Na het laatste telefoontje waren de spanningen langs alle kanten te snijden door het korte tijdsframe want de brieven voor bedrijf A waren al te laat. Gelukkig hebben Wouter en Madeleine het voor elkaar gekregen, samen sterker!

Bij het staatsbedrijf waren ze er ondertussen echt over uit, er is geen enkele directeur aanwezig die ons even te woord kan staan (terwijl er toch twee auto’s in de director parkeerplaasten stonden). Gelukkig was onze contactpersoon toch bereid om ons van een heel klein interview te voorzien, zodat we alsnog een (klein) deel van de data konden krijgen. Op de terugweg werden onze tassen nog even gecontroleerd maar zonder kleerscheuren stonden we weer buiten het hek. Mission accomplished!

Relaxen, zwemmen en eten, dat was het plan, het zwemmen wel gedaan maar even later kwam er een nieuwe mogelijkheid. Hier in Indonesië gaat veel communicatie over de whatsapp, en we waren over de app ondertussen vriendjes geworden met iemand binnen een zeer belangrijk bedrijf. Dus dachten we tijdens het eten, van joh, waarom kom je niet even langs, hij vertelde namelijk dat hij in de buurt was. Lang verhaal kort (of toch niet) ook met hem hebben we nog een top meeting gehad onder het genot van een colaatje in het restaurant en hebben we de officiële afspraak vastgelegd voor twee dagen later. Zeer blij mee maar dan zit je natuurlijk wel weer “in de houding” voor 45 min.

Dus toen we terug liepen naar het hotel waren we er toch wel echt klaar mee voor de dag, nog snel een goede pot bier gedronken in de lobby met Wouter en Madeleine terwijl Ron in bad ging. Niet veel later ging het lichtje uit en viel ik voldaan in slaap. Tot de wekker 6u later weer ging en het volgende avontuur begon…… HET IS FANTASTISCH HIER!

Ondertussen in Surabaya

Werkdag 3 alweer, wat gaat de tijd hier snel! Gister liepen we nog in de haven rond te banjeren, waarna onder het genot van een sirene met zwaailicht wij door de verkeersopstoppingen konden sjezen naar onze volgende afspraak. Vandaag stond een bezoek bij een petrochemie bedrijf op de planning. Helaas kon een van ons niet mee omdat ze ziek was geworden. Toen maar Mark, onze professor, gevraagd of hij het leuk vond om eens een kijkje te nemen bij een bedrijf.

Echter begon de dag met het halen van een toelatingsbrief bij een klein kantoortje midden in de stad. Want zo gaat dat hier, wanneer je met overheidsinstanties zoals de politie en brandweer moet werken. Heel bureaucratisch, je hebt een brief nodig van de universiteit om binnen te komen. Gelukkig werken we samen met de universiteit van Bandung en Jakarta en kan dit meestal wel geregeld worden, maarja dit kost weer veel tijd en moeite (tijdens het schrijven van deze Blog zijn wij inmiddels al zo ver dat we geen brieven meer nodig hebben maar via connecties binnen kunnen komen). Via de samenwerking met de universiteiten hebben wij ook buddies geregeld, dit zijn studenten die ons helpen. En wat blijkt! Deze studenten zijn echt essentieel gebleken, het bedrijf waar wij die middag heen zouden gaan wordt geleid door een vader van een van de buddies. Katjing, deze afspraak schudden wij zo even uit onze mouw, afspraak dus binnen een paar minuten geregeld.

Wij de taxi in met Marc en onze buddy. Het was ongeveer een uur rijden. Oja, Marc heeft deze week ook geholpen om ons onderzoek aan te scherpen. Heel nuttig en dit waarborgt de kwaliteit van het project. Na ongeveer een uurtje rijden en veel gelachen te hebben waren we ergens aan de rand van de stad aangekomen. Eerst door de security natuurlijk, badge om en het interview kon beginnen. Hierna een rondleiding over het terrein gekregen en natuurlijk weer heel vaak op de foto geweest. Zo gaat dat hier, als je een bedrijf bezoekt wil iedereen met je op de foto. Het gaat zelfs zo ver, dat je soms naast iemand zit en die met een bekende gaat skypen om je te laten zien. Tijden het gesprek waren we erachter gekomen dat het algehele industrie terrein wordt bewaakt door een brandweerkazerne, note wij doen iets met de brandweer. Wij snel weer op de bonnefooi naar die branweer toe, daar aangekomen staan er 2 brandweerauto's uit de jaren 80. Gelijk stormen alle brandweermannen naar buiten om ons gedag te zeggen en natuurlijk weer foto’s te maken. Gelukkig mochten we gelijk kijken naar wat voor equipment ze hadden, dit was dus alleen een bijl en een schep, niks advanced aan dus. Toen zei een van de brandweerlieden, zal ik de auto starten? Zo geschiedde, echter moest de motor nog wel een paar minuten warmdraaien voordat die weg kon rijden. Wij lachen natuurlijk, hoe ga je nou ooit een brand blussen dan? Toen mochten we op het dak staan en met het waterkanon schieten. Vet zeg!!! Ook Mark deed mee en mocht met de brandweerslang aan de slag. Zo gaat het dus bij elke afspraak, we mogen met al het apparatuur aan de gang. Inmiddels hebben we al in verschillende brandweerautos gereden, zelfs over de landingsbaan van het vliegveld. Ons interview bleek uiteindelijk heel waardevol te zijn! In de avond hebben wij lekker pizza gegeten in de pizzahut, iedereen wou even geen nasi goreng.