Zonder jou

Lieve wederhelft,

Inmiddels zijn er 3 dagen verstreken sinds het moment dat ik je met smart gedag kuste. Met een kurkdroge keel en getuite lippen sprak ik de woorden: “het gaat je goed”, terwijl er heimelijk een traanje over mijn wangen biggelde. Een laatste omhelzing en een weinig overtuigende kreet “ik red me wel”, voordat ik met lede ogen toezag hoe je koffers werd ingeladen, je zitplaats door jou werd ingenomen, alvorens de buschauffeur de oprit van het Santika Premiere Hotel verliet en als een waterdruppel in de Jakartaanse oceaan van verkeer opging, verholen in een dikke laag fijnstof. Woorden schoten tekort om uiting te geven aan dit intense gevoel van leegte en verdoemenis. Er is geen superlatief te vinden die de zwartheid van deze dag kan vangen, de troosteloosheid van dat specifieke moment en uitzichtloosheid die ik tegemoet ging voor de komende dagen, daarbij op de hielen gezeten door mijn eeuwige demon; mijn steun en toeverlaat; mijn grootste vriend en vijand; mijn fantoom panacee en verborgen achilleshiel: Mister Bintang.

Ik trok mij terug in mijn hotelkamer zonder de anderen een blik waardig te gunnen. Als een zeester begroef ik mij op de bodem van mijn matras en wachtte ik totdat de tijd mij ooit weer zou opgraven. Ik voelde de hete adem van Mister Bintang in mijn nek terwijl ik aan Helena van Sparta dacht, wachtende op de dag dat ook ik geschaakt zou worden en weer zou terugkeren in de armen van mijn geliefde. Verstoken van voedsel en gekoeld door de air-conditioning bracht ik een eeuwigheid door in die kamer. Of de tijdsduur gelijkstaat aan dat van een ijstijd, een winterslaap of slechts luttele minuten kan ik mij niet herinneren; wel weet ik dat deze melancholische impasse op schrikbarende wijze werd doorbroken toen 5 stevige knokkels als hamerslagen op mijn kamerdeur bonkte. De reddende engel van Jakarta had zich aan de poort van mijn verdoemenis gepresenteerd om mij te geven waar ik al die tijd naar had gesnakt: ‘Kota Tua’, oftwel VERLOSSING.

Kota Tua is de naam voor de oude stad in Jakarta. Waar het overgrote gedeelte van Jakarta doet denken aan sjofele achterbuurten met uit de grond gestampte, hyper moderne wolkenkrabbers en winkelcentra, is Kota Tua de verse kers op de verzuurde taart. Het zijn de overblijfselen van het oude Batavia dat ooit door onze verre voorvaderen onder bedenkelijke omstandigheden is opgebouwd. Gelukkig voor mijn ziel was ik niet als enige aan mijn lot over gelaten: 5 even verstoten sneue types als ik waren achter gelaten op de Dag des Oordeels en door onze gezamenlijke misère vonden we toevlucht tot elkander. Als Mozes tijdens zijn uittocht uit Egype, leidde ik en een compagnon mijn karavaan naar het Beloofde Land. Helaas werden we bij aankomst niet als dergelijk erkend en moesten we entree betalen voor het National Museum of Indonesia.

Naast het museum brachten we ook een bezoek aan de Jakarta Cathedral, de Istiqlal Moskee (de grootste moskee van Zuidoost Azië) en natuurlijk Kota Tua zelf. Kota Tua wordt gekenmerkt door Fatahillah Square, een idyllisch plein waar het vroegere Stadhuis gevestigd zat. Ik en het karavaan hebben als Bourgondiërs gegeten in café Batavia waar we onder het genot van een goede portie vlees een rode Chileense fles wijn soldaat hebben gemaakt. Vervolgens hebben we koers gezet naar de Skye Rooftop bar waar we, lekker decadent, nog even de nodige cocktails achterover hebben geslagen met uitzicht op de giganten van Jakarta’s skyline. Voor even konden we onze smart wegdrinken en leek Mister Bintang als een bezwering door de Mojito’s verdreven te worden.
De volgende ochtend bleek dat, dat ook geen oplossing was. Inmiddels was het 24 april 2017, de dag die in Jakarta werd gevierd als Al Isra' wal Miraj, de hemelvaart van de Profeet Mohamed. Het werk lag stil en we hadden een dag om onze wonden te likken of om toch een interview uit te werken, dan wel de nodige boekhouding te verrichten. ’s Avonds bezweek één van ons aan de grillen van het Indonesische voedsel, had ondergetekende andere verplichtingen en besloten de overige 4 personen om een avondje te ontspannen in een 4D cinema van the Fast & Furous 8. Op dinsdag 25 april voelde het karavaan zich weer fris en fruitig en ging iedereen aan de bak. Er werd hardgewerkt en één van de twee groepen had zelfs in de avond nog een afspraak, die uiteindelijk evolueerde tot meer dan alleen maar ‘business’. Ondergetekende weet nog goed hoe zijn kamergenoot de kamer binnen strompelde, omzoomd met een aura van aroma’s die deden denken aan de diepste krochten van een verlaten Bintangfabriek, om vervolgens een bijzonder incoherent verhaal te vertellen, dat ook nog eens abrupt werd onderbroken toen de desbetreffende persoon in slaap viel, nadat hij aan een 10e bijzin was begonnen. De clou van het verhaal is mij tot op heden onbekend gebleven.

Een soortgelijk tafereel speelde zich afgelopen nacht af toen één subdelegatie afreisde naar een louche karaokebar die was afgehuurd door mr. Hironumus, naar verluid één van de rijkste personen in Indonesië. Nippend van een glaasje cognac werden de kelen geschrapen en passeerden klassiekers als ‘Feel’, ‘I Will Survive’ en ‘Twist & Shout’ de revue. De avond evolueerde tot een exorbitante braspartij, die algauw symptonen van algehele escalatie begon te vertonen. Het plan om daarna de andere subdelegatie op te zoeken in de club Dragonfly was dan ook een weinig rationeel, maar wel sensationeel plan. Ondergetekende had echter net iets te diep in zijn laatste glaasje gekeken en besloot dat het tijd was om eieren voor zijn geld te kiezen, oftewel om zich terug te trekken in zijn vertrouwde habitat: kamer 526 van het Santika Premiere Hotel. Geheel onverstandig was dat niet, want de laatste roddels zeggen dat de avond in de club Dragonfly geheel toevallig voortijdig beëindigd moest worden toen er een meningsverschil onstond met de plaatselijke portiers.

Momenteel zit ik met mijn hoofd in handen gebogen over mijn laptop, terwijl de cursor van zijn muis af en toe naar rechts verschuift en er weer een nieuw woord verschijnt onderaan mijn bladzijde. Ik vraag me af hoe het ooit zover heeft kunnen komen, hoe heb ik me zo weten te distantiëren van jouw stralende glimlach, jouw warme lichaam, jouw azuurblauwe ogen en jouw volle lippen. De ontreddering is nabij, ik zit aan het einde van mijn Latijn en de enige die mijn emoties kan bevatten is mister Bintang. Nog 24 uur. Dan start mijn Odyssee naar de Nieuwe Wereld, mijn Walhalla en mijn Hof van Eden. Nog 24 en ik zal de weinig overtuigende woorden spreken: “het viel wel mee”, alvorens ik me huilend op jouw schouders uitstort. Nog 24 en ik zal de magische woorden weer in je oren fluisteren: “ik heb je gemist Elise!”
Veel liefs en nog één keer proost op jou!

Kusjes van Je Wederhelft en de Overige Verbannen van Jakarta



Liefste,

Zondag 23 April, zou een zwarte bladzijde in mijn dagboek moeten zijn, een dag waar ik door angst bevangen naartoe zou moeten leven. Het idee om jou te moeten missen zou pijn moeten doen, als een dolksteek in mijn rug moeten voelen, ik zou getart moeten worden door onophoudelijk verdriet. De aanblik van jouw pijn, de melancholische uitdrukking op je gezicht en de ellendige leegheid die jou te wachten zou staan vervulde mij met verdriet. Maar het was niet mijn verdriet dat ik voelde, het was jouw verdriet dat mij pijn deed, maar ik moest gaan. Ik stapte de bus in, hoorde jouw snik, je liep weg maar draaide je nog een keer om. Alsof jij Orpheus was en ik Eurydice werd ik opgeslokt in de voor jou donkere krochten van de toekomst, maar voor mij brak er een waterig zonnestraaltje door de dichte hemel. Orpheus had niet naar zijn geliefde mogen omkijken, hij bevangen door droef, ik verlicht door vreugd. De lichtstraal die mij door de dichte stofwolken van Jakarta bereikte zorgde ervoor dat ik overmand werd door een gevoel van euforie, ik werd bevrijd, rukte mij los en besefte mij hoe lang ik vastgeketend was geweest door jouw verstikkende liefde.

Gedurende de reis naar het beloofde land voelde ik mij verlicht, ik brak los van de uitzichtloosheid van Kota Tua. Iedere meter die wij aflegden bracht mij verder in mijn vreugd, de passie die er tussen ons was geweest vervaagde en mijn geluk groeide. Het was alsof ik zweefde, meegevoerd door de wind van blijdschap, ik voelde mij als herboren. In de verte doemde een nieuwe stad op, het nieuwe leven, de skyline bestond niet meer uit deprimerende statische gebouwen die een gevoel van eenzaamheid met zich meedroegen. Aangekomen in het hotel begaf ik mij direct naar mijn kamer om vanaf mijn balkon de skyline van Yangon te aanschouwen die werd bepaald door de glinsterende goude Pagoda. Ik rook de geur van de stad, geen verstikkende stofwolken meer, maar de zoete geur van de toekomst die als een warme deken over mij heen viel. Ik was niet meer vastgeketend maar bevrijd, dit moest gevierd worden met de nieuwe groep, versterkt door de aanwezigheid van Peter P. De dynamiek in de groep was veranderd en voelde als een verademing, die ik met volle overgave onderging. In een Chinees restaurant bestelden wij alles wat wij wilden, iedere hap smaakte beter en met iedere slok van mijn verkoelende fles bier voelde ik mijn euforie groeien. Onze gemoedstoestand was in dergelijke staat dat wij met volle overtuiging een bord gefrituurde bijen soldaat maakten.

De dagen daarna beleefden wij in een roes, de rust van de straten verreikten ons met zelfvertrouwen, geen beren op de weg, louter mogelijkheden. Niets kon ons meer stoppen, zelfs de deceptie van de miniatuur lasagne en de pizza met worst opgerold in de rand deed niet af aan ons gevoel van jolijt. Wij bezochten de schitterende Pagoda onder de sterrenhemel, met onze blote voeten op de warme stenen voelden wij ons intens gelukkig. De warme avondwind deed onze Longyi opwaaien en de camera’s van de lieve locale bevolking flikkerden als de gekleurde kerstverlichting die de tempels verlichtten. Wij bezochten Chinatown waar wij typische Chinese frietjes proefden, de knoflooktenen schaamteloos verorberden en het bier van nog geen 60 cent per glas rijkelijk vloeide, zoals wijn op de Dionysiën. Het gespreksniveau bereikte hoogtes als nooit tevoren, waarna ik mij voldaan in mijn bed vleidde en onder het genot van de frisse airco wind mijn ogen sloot en alleen maar kon dromen van wat de volgende dag ons zou brengen.

Een nieuwe dag brak aan, de laatste dag dat ik mij in dit selecte gezelschap zou bevinden voor ik weer gevangen zou zijn onder de drukkende laag van jouw liefde. Nog één keer konden wij genieten van een typisch Myanmarese lunch en the liquid dinner op het balkon van kamer 803. Nog één keer konden wij genieten van het uitzicht, zij aan zij met onze bezwete lijven tegen elkaar aan. Nog één keer was het tijd voor een gematigde escalatie in een skybar on the 5th floor. De literfles Bombay Gin van 20 euro heeft onze vriendschap een nieuwe dimensie gegeven.

Liefste, it’s complicated..