This is the end

De laatste trip
Bagan, een gigantisch tempelcomplex en een van de vroegere hoofdsteden van het voormalig Myanmar. Voor de meesten startte dit veels te korte ARP avontuur met een banner in de aankomsthal van de VU waarop Bagan stond afgebeeld: een opkomende zon, tientallen luchtballonnen en oneindig aantal tempels ergens ver weg in het mystieke Myanmar met als puntje op de I een roodgloeiende glans die deze foto wallpaper waardig maakt. Tijdens de sollicitatiegespreken werd als motivatie veelal: “ik wil praktijkervaring opdoen in de consultancy wereld” of “mijzelf ontwikkelen” gegeven als politiek correct antwoord. Alhoewel, onuitgesproken iedereen van elkaar wist dat eigenlijk het mysterieuze en onbekende Myanmar een van de grootste drijfveren was voor velen om zich aan te melden. Maar hoe erg we ook uitkeken om dit mooie tempelcomplex met eigen ogen te aanschouwen, wilden we niet dat onze agenda daadwerkelijk aangaf dat 5 mei echt was aangebroken. Dit betekende namelijk maar één ding: Het Amsterdam Research Project komt langzaam ten einde. Alsof onze neuzen bloedde of juist om te laten zien hoe gezellig we het met elkaar konden hebben toverden we de bus richting Bagan om in een ordinaire partybus waar de gemiddelde puber in Cherso nog wat van kan leren. ‘My Humbs’, I’m a single lady, maar ook ‘schatje mag ik je foto’ kregen een ongegeneerde staande ovatie waardoor vrachtwagens afgeladen met Birmezen op de linkerbaan zelfs mee konden feesten in onze ‘marathonsessie’ van guilty pleasures. Na 20 minuten half gebukt te hebben gedanst, gezongen en een ‘moeizame polonaise’ uitgevoerd te hebben omdat Langendam in het gangpad zat, vervolgden we onze reis in een nachtbus waar zelfs Max in slaap was gevallen alvorens hij niets (inderdaad NIETS) had gesloopt in deze bus. Mooi om te zien dat iedereen blijft leren.
Het is half 6 in de ochtend en iedereen heeft zijn of haar stoute schoenen uitgetrokken om de tempel op te klimmen waar we onze zintuigen lieten ‘kietelen’ door de opkomende zon, fluitende vogels en vechtende honden. Maar ook door de klikkende fotocamera’s, zwaaiende selfiesticks en opdringere verkopers die mij toch een ‘Longsey’ wisten aan te smeren.
We reden met 19 man (exclusief introducé van Fleijten) als een noodgang op verantwoordelijke elektrische brommertjes die de chakra van Boeddha niet kon verstoren door een oven van 43 graden Celsius. Waar sommige het voor elkaar kregen om binnen 5 seconden een mede-arper van de sloffen te rijden, wisten andere al volgas op de linkerbaan en slingerend tot ergernis aan toe tussen de anderen een weg te vinden.
Zo hebben we 4 uur lang rondgereden, tempels bezocht, in de rivier gezwommen en een flinke portie zon mogen ontvangen. Uiteindelijk eindigden we eind van de middag als 19 halfgare kreeften in een ATR vliegtuigje van een de ‘veiligste’ Airlines (die niet eens op de zwarte lijst stond) die ons weer terug naar Yangon vloog.
Na een vermoeiende nachtbus en een volle dag in de zon bij Bagan was het energie level nihil. Een gezonde portie groepsdruk en de wetenschap dat dit de laatste avond was, werden er de tot nog toe onbekende energiereserves geraadpleegd om toch nog even één drankje te doen in de club waar we langzaam 1 voor 1 toch naar huis afdropen. De volgende en laatste zondag in Myanmar bestond uit het welbekende succesvolle recept: Novotel, zwembad, Ben, pizza’s, cocktails en genoeg zonuren om het thuisfront te laten zien dat we echt in de tropen zijn geweest. Langzamerhand drong het tot iedereen door. Zelfs de goedgebekte Nederlandse adonis Ben die er ‘toevallig’ weer bij was had het er ook zwaar mee. We moesten ons klaar stomen voor de terugvlucht. Eenmaal in het vliegtuig richting Amsterdam merkte ik de eerste symptomen van de ARP aftermath al op. Deze meesten lagen namelijk al in de net iets te krappe vliegtuigstoelen te slapen. Chelin pinkte traantjes weg bij een gemiddelde drama film en zelfs ik had last van vliegjes in beide ogen bij een van de zoveel verschrikkelijke Adam Sandler movies. Eenmaal aangekomen in Amsterdam bij de bagageband stonden de eerste stoere knullen (Langendam en de Raaff als in een vogel) al met rood doorlopen ogen afscheid te nemen. Maar gelukkig is dit geen voorgoed afscheid. Het Amsterdam Research Project komt dan wel langzaam tot zijn eind, maar dat de vriendschappen die ontstaan zijn op deze reis nog wel even voort zullen duren. Uiteindelijk maakt namelijk niet Bagan, een skybar, de interviews, de privé eilanden, of de nachtelijke uurtjes het ARP compleet. Dat zijn namelijk elke 19 individuen, die bevoorrecht zijn geweest om deze fantastische ervaring te mogen delen elkaar. Annabel, Annemarie, Anton, Fabian, Celine, Elise, Floris (x 2), Lars, Lieke, Madeleine, Marieke, Max, Pjotr, Ronald, Tessa, Thomas en Wouter BEDANKT voor dit prachtige avontuur en wij zijn nog lang niet van elkaar af!
AMEN.