Dharavi Sloppenwijk

Zondag. De eerste dag dat we eindelijk mochten uitslapen. Niet zo gek dat voor half 11 slechts de helft van de ARPers aan het ontbijt was verschenen. Het is heel vreemd, na 6 dagen vroeg opstaan, racen van afspraak naar afspraak hadden we vandaag een dag vrij. Lekker chillen aan het zwembad, eventjes je simkaart voorzien van nieuwe rupees en lekker wat marktjes afstruinen naar prullaria.

14.30. De bus stopt op een brug waar gigantische pijpleidingen onderdoor lopen. Ze lijken bekend voor te komen. Inderdaad, voor de mensen die Slumdog Millionaire gezien hebben moet er een belletje gaan rinkelen. We zijn aangekomen in de Dharavi sloppenwijk, een gebied wat zich uitstrekt over 175 hectare en huisvesting biedt aan meer dan een miljoen mensen.

Het is bizar. Het stinkt. De straatjes zijn heel smal en je ziet talloze arme mensen aan het werk. Aluminium en plastic wordt omgesmolten tot herbruikbaar materiaal, mensen bakken potten, of maken plaatselijke lekkernijen. Er is een wc voor 1 op de 1440 mensen en water is blauwer dan wc-eend. Onder erbarmelijke omstandigheden wordt hier geleefd. Echter, dit is wat een westerling ziet.

De mensen zelf, zoals de gids vertelde, wonen er graag. Er is sprake van een commune. Mensen zorgen voor elkaar, er is politie, ziekenhuizen, en het ligt aan de belangrijkste spoorlijn van Mumbai. Je ziet ontzettend veel vrolijke kinderen cricket spelen (de nationale sport), spelletjes spelen en waarderen wat ze hebben. Veel inwoners, ook al hebben ze een hoge opleiding, hoeven hier helemaal niet weg. Dit is hun thuis en zij willen bijdragen aan de commune.

Zoals je begrijpt, woord noch film kan beschrijven wat je ziet en voelt wanneer je door Dharavi loopt. Dit kennen wij niet als westerling. Echter is India een land van vele contrasten, veelzijdigheid, en ook pracht. En dat maakt India zo mooi. Dus morgen vroeg de wekker en weer een week vlammen!