Gamelan: Salsa meets capoeira

Zondag was een heerlijke relax dag. Mede dankzij de enerverende zaterdagavond en het feit dat we al drie weken lang keihard achter elkaar door aan het knallen zijn was dit voor ons de ultieme vorm van ontspanning. Uurtje of 10 ontbijten, met fruit en warme croissantjes, om vervolgens gelijk door te gaan naar het zwembad. Beetje zonnen, beetje zwemmen, beetje sporten. Een zondagochtend die we qua inhoud waarschijnlijk snel weer zullen vergeten, maar die wel een absolute must was zo halverwege onze reis.

Vijf ARP-vrouwen besluiten toch nog even om in de buurt een enigszins cultureel uitstapje te wagen: op zoek naar een lokaal restaurantje. Niks geen McDrive (die hier 24 uur open is), niks geen KFC (waar volgens mij nog de meeste mensen ziek van zijn geworden); nee, gewoon eten om de hoek bij een lokale Indonesiër. Een tafel precies genoeg om vijf stoeltjes aan te schuiven en een heel gezin klaar om ons van een maaltijd te voorzien. Heerlijk gegeten, een service die vergelijkbaar is met dat van een vier-sterren restaurant en dat allemaal voor nog geen 1,50 euro. Dit brengt ons uitgave patroon van de afgelopen week weer een beetje in evenwicht, want flink wat nieuwe kledingstukken zijn gescoord. Laten we zeggen dat die 20 kilo die we volgende week in onze koffer mogen hebben nog wel eens voor een nieuwe uitdaging kunnen gaan zorgen, maar dat terzijde.

Met onze buikjes vol besloten we nog een rondje te lopen achter ons hotel langs. Vanuit het raam in de sportschool hadden we al kunnen zien dat de binnenkant van ons luxe hotel niet te vergelijken is met wat er zich buiten het hotel afspeelt. Wel zijn de straatjes met kleine huisjes een stuk kleurrijker en komen de lokale bevolking en spelende kinderen op straat vaak toch echt wel gelukkig over, zonder alle luxe waar wij vaak van mogen genieten. Toch wel iets om af en toe even bij stil te staan denk ik. Halverwege liepen we langs enkele mannen die zaten voor een huis waar muziek vandaan kwam. In eerste instantie negeerden we de uitnodiging om binnen te komen. Vijf meter verderop bleven we onbewust toch staan met het gevoel dat we misschien wel iets heel bijzonders zouden laten schieten. En zo gebeurde het dat we toch binnentraden in een gezellig huisje vol mensen, wat één grote familie bleek te zijn. Er werd muziek gespeeld, stoelen werden voor ons klaargezet en iedereen die langs het huisje liep kwam wel even bij de deuropening kijken wat voor bijzondere gasten deze familie had ontvangen. Een hele bijzondere ervaring die we niet hadden willen missen. Er is voor ons gezongen en gedanst (salsa meets capoeira!) en zelf hebben we ook nog even de voetjes van de vloer mogen doen. De mannen uit de familie wilden nog een toneelstuk voor ons opvoeren waar we echt geen woord van hebben verstaan, maar door het schaterlachen van zowel jong als oud was wel duidelijk dat hier een goede sfeer hing binnen deze familie. Honderden foto’s zijn gemaakt (hoe vaak krijg je nou vijf jonge blanke dames op bezoek?) en toen we na ruim een uur het huisje weer verlieten werden we door de hele familie weer uitgebreid uitgezwaaid. Zo bracht deze rustige zondagmiddag onverwacht toch nog een mooi avontuur en leren we stukje bij beetje steeds wat meer over de Indonesische cultuur.

’S Avonds ging een delegatie van de R.A.R.P.-jet set nog even winkelen in Taman Anggrek. Niks moet alles mag. Shoppen, massage, voetreflex, pedicure; noem het maar op en het is mogelijk. Zo hebben we het weekend weer in complete luxe kunnen afsluiten. Moe maar voldaan reden we met onze blue bird taxi weer het terrein op van ons mooie hotel om ons hier in onze enorm grote bedden weer volledig op te laden voor de laatste week in Jakarta.