Huawei!

Zonder grappen (no phun intended) begon de dag vroeg en voor het meerendeel van de aanwezigen aan de brakke kant, met z'n 15en aan het ontbijt. Want ja, vijf hadden het niet voor elkaar gekregen wakker te worden na alle nachtelijke escapades.
Om 8.00 zijn we, na de rest uit bed getrommeld te hebben, vertrokken richting Huawei. Met een bus die zij voor ons geregeld hadden. Met veel lol (lees: muziek) in de bus toverden we een glimlach op het gezicht van de buschauffeur. Al werd er ook veel gedut tijdens de rit naar Shenzen.
Eenmaal aangekomen op de gigantische campus van Huawei werden we ontvangen door Simon, een Australische ex-advocaat en Steven een Chinese man. In het gebouw, voordat de rondleiding begon, was er op grote schermen te lezen 'Welcome most honored Amsterdam Research Project'. De rondleiding zelf was een beetje een voor een middelbare school ingerichte hal met allemaal technologieën die op een hippe manier werden uitgelegd / tentoongesteld.
Na deze rondleiding en een toilet bezoek voor de meesten, kregen we een tour over de campus vanuit de bus. Veel grote te gebouwen en wat uitleg over het (kwalitatief) 'fantastische' speaker systeem van de bus, hierover later meer.
Bij een groot gebouw stapten we uit, waarna er naar een vergaderzaal gebracht werden.
Helaas moest een deel van de groep aan de zijlijn zitten, omdat er niet genoeg stoelen om de (U) tafel heen stonden. Aan de tafel werd iedereen goed voorzien van koffie, al deden de bedienden alsof de zijlijn people niet bestonden. Desalniettemin was het een interessante presentatie over Huawei van de Australische Simon, die zichzelf maar al te graag hoorde praten. Hierna werden we in een andere ruimte verwend met een fantastische lunch bestaande uit verschillende Kantonese gangen. Waarbij elke seconde er wel een bediende klaarstond om een leeg bordje van tafel te halen of je glad bij te vullen. Na een goede maaltijd, een interlectual property gerelateerd 'interview' en meerdere visite kaartjes vertrokken we weer terug met de bus richting Guangzhou. Dit duurde echter bijna twee keer zo lang dan de heenweg, want we zaten ondertussen flink in de Chinese spits. Echter hebben we goed van deze tijd gebruik gemaakt en werden er hele (valse) liederen over de eerder genoemde speaker systeem van de bus. Waaronder ook een voor onze zieke, die denk ik nog de hele avond door ieders hoofd heen galmde; op de wijs van 'Call me maybe'.
Eenmaal aangekomen in het hotel was het al flink laat, maar was er nog tijd voor iedereen om rustig te eten en alle spullen weer in te pakken voor de lange treinreis naar de volgende ochtend vroeg.