The Final Chapter: Beijing here we come!

Zondagochtend zeven uur ’s ochtends en de wekker laat mij tamelijk onrustig ontwaken. De reden voor dit verwarde gevoel is dubbelzijdig. Enerzijds hebben we wederom een fantastisch, maar zwaar weekend achter de rug. Zoals in de voorgaande blogs te lezen is geweest hebben we gezongen, gedanst, cultuur gesnoven en uiteraard een klein drankje gedaan. Anderzijds wacht mij wederom de zware taak een groep – het best te omschrijven met als kenmerk een georganiseerde chaos te zijn – heelhuids over te loodsen naar de laatste stad die aangedaan zal worden. Het laatste hoofdstuk van onze reis is een feit; op naar Peking!

Wachtend totdat de groep compleet is voordat wij in de bus plaatsnemen worden alle verhalen van de avond daarvoor vluchtig uitgewisseld. Zo is het laatste wat ik mij kan herinneren het moment dat ik mezelf nog heb verwend met een nachtelijke snack, waarbij ik twintig kipsaté spiesjes heb besteld bij onze grote vriend van de welbekende street-food-kraam in de straat van het hotel – laten we hem voor het gemak Mr. Lu noemen. Wat hebben we mooie momenten meegemaakt op dat stukje Shanghai, waarbij ik persoonlijk wellicht iets te letterlijk heb ervaren hoe dat stukje Shanghai voelt. Zowel ikzelf als Mr. Lu pinkte een traantje weg toen het moment van afscheid daar was. Bij mij werd dat veroorzaakt door de realisatie dat ons avontuur in Shanghai alweer ten einde was gekomen, waar het bij Mr. Lu kwam doordat hij een groep mensen zag vertrekken waaraan hij een dubbel jaarsalaris te danken heeft. Maar goed, aan al het moois komt een eind en ontstaat er ook de “opportunity” – één van dé sleutelwoorden van het ARP 2016 – voor een nieuw avontuur; daar gaan we!

De koffers zijn ingeladen en iedereen neemt plaats in de bus, waarbij we ook herenigd worden met onze vriendelijke vriend(in) die ons ook had opgehaald van het treinstation bij aankomst in Shanghai. Daar waar we bij onze eerste ontmoeting vol energie in de bus zaten, staat de intrinsieke motor van menig ARP-er momenteel pas in de eerste versnelling. Zo kan ik me voorstellen dat onze reisgids een heel andere rit voor ogen had, omdat ik hem na tien minuten glazig door de bus zag staren opzoek naar enige vorm van interactie, die tot zijn grote verdriet uitbleef. Maar goed, het leven gaat niet altijd over rozen, al bewezen sommige dames het tegendeel door het aantal rozen dat in de nachtelijke uurtjes in ontvangst is genomen.

Aangekomen op het treinstation heeft iedereen een halfuur de tijd om even een broodje of koffietje te bemachtigen. Waar ik een welbekend irritatiemomentje oploop, omdat het hier in China blijkbaar doodnormaal is om producten op de menukaart en boarding te zetten die op dat moment helemaal niet verkrijgbaar zijn. Dit feit, samen met het gegeven dat we helaas nog steeds niet vloeiend Chinees spreken, eindigt in een vraaggesprek waarbij je met handen en voeten producten aanwijst op de menukaart met de vraag; yes or no?! Eenmaal weer tot rust gekomen nemen we allemaal plaats in de bullettrain, die ons in vijf uurtjes naar Peking zal brengen. Ik moet eerlijk bekennen dat de treinreis voor mij een groot zwart gat is, omdat ik heerlijk een oogje dicht heb gedaan – samen met het merendeel van de deelnemers overigens.

Fris en fruitig komen we om 15:00 aan op het treinstation van Peking. Naarmate we er een beetje rondwandelen is de eerste indruk dat het er allemaal net weer iets anders uitziet, ruikt en voelt. Een gevoel wat nog meer versterkt zal worden in het verloop van de dag. De busreis naar ons nieuwe hotel vliegt voorbij en er wordt nog een beetje geëvalueerd wat ieders mooiste moment van Shanghai was. Persoonlijk denk ik dat het moment waarbij Margot de menukaart niet kon lezen toch wel het winnende moment is van menig ARP-er, toch Chris? Met het ‘hostel’, wat zich het Baron Business Hotel noemde, in het achterhoofd wacht iedereen met smart af wat het Novotel zal brengen. Nou, ik kan jullie vertellen dat het verschil in hotels vrijwel net zo’n grote cultuurshock is als het verschil tussen Nederlanders en Chinezen. Het hotel werd namelijk met luid gejuich ontvangen, want het is echt een pareltje met zowel fantastische accommodaties en gelegen op een prachtige locatie midden in Peking!

Heel natuurlijk verliep het besluit dat het even tijd was dat de mannen en de vrouwen in twee gescheiden groepen op pad gingen. Zo trek ik met de andere tien mannen richting het National Museum of China gelegen aan het Plein van de Hemelse Vrede. Met Martijn Hermans als reisleider voorop en bepakt met zijn AK47-Canon 2000 hebben we de garantie dat alle bezienswaardigheden weer prachtig vastgelegd zullen worden. Terwijl we even rustig om ons heen staan te kijken wordt onze groep doorkruist door een zestal statige politieagenten synchroon lopend in donkergroene pakjes. Daar rondlopende raak ik geïmponeerd door de massale omvang van zowel de gebouwen als van het plein an sich. Daarbij komen dan ook nog de statige politieagenten die, zowel in uniform als undercover, de wacht houden verspreid over het gehele plein.

Uit bronnen heb ik vernomen dat de dames ondertussen vanaf het hotel de straat af liepen richting een park, waar ze even lekker wilden bijkomen op een grasveld. Dit bleek helaas toch iets anders uit te pakken, omdat de dames zich plotseling bevonden op dé “homoseksuelenontmoetingsplek” van het park. Hier waren alleenstaande Pekinezen opzoek naar een liefdespartner, een ritueel waar je je met negen dames nogal ongemakkelijk kunt voelen. De dames kozen eieren voor hun geld en vertrokken naar een restaurant, dichtbijgelegen het Novotel. Na heerlijk te hebben gegeten was het tijd om even lekker bij te komen op de hotelkamers. Roos bood aan om de nagels van Fleur te lakken, maar dit bleek een hypnotiserend effect te hebben waardoor Fleur na luttele minuten al in dromenland verkeerde.

Ik slenter met de 10 mannen een beetje rond over het plein tot het moment waarbij er een aantal van ons – waaronder ikzelf – aangeven toch wel ernstige trek (voor mij op dat moment een understatement) te hebben. Dit probleem wordt opgelost door co-reisleider Pedro ‘Directorro’ da Cruz Caria, die door een eerder bezoek aan Peking kennis had van een restaurant waar ze heerlijke Pekingeend serveren. Aankomende bij het restaurant weten we eigenlijk onmiddellijk dat dit restaurant ‘ietsje’ boven onze stand ligt, maar ach, you only live once zoals de jeugd van tegenwoordig dat zo hip kan zeggen. Terwijl Mr. Stokman en Hermans de bestelling voor hun rekening nemen wordt al gauw duidelijk dat we letterlijk genoegen moeten nemen met de nadruk op kwaliteit en zeker niet kwantiteit. Dit is iets wat nog weleens voor lastige momenten kan zorgen bij elf hongerige (oer)mannen aan een grote ronde tafel, waarbij het eten gedeeld moet worden – haha. Na een onstuimig begin, worden we dan toch allemaal wel betoverd door de heerlijke smaak van de Pekingeend, die door een chef-kok bij ons aan tafel bereid en gesneden wordt. Uiteindelijk is de schade beperkt gebleven en kunnen we ons met een opgelucht gevoel en gevulde maag weer richting het hotel begeven. Hier wordt nog even op kamer 803 gerelaxt, waarna iedereen na een halfuur al zijn bed opzoekt. Ik ben benieuwd naar wat voor moois Peking ons verder nog zal brengen.. Ganbei!