‘Avonturen van de zesentwintig’

Een combinatie van twee veelgebruikte metaforen voor het gehele ARP project is
denk ik de beste omschrijving van het hele traject: Een duikboot die onder water
door een achtbaan gaat.

Van september tot eind maart kwam de duikboot nog weleens aan het oppervlak
en kon de bemanning op zijn eigen manier alles in zijn hoofd weer op een rijtje
zetten. In dezelfde periode had de achtbaan slechts wat flauwe bochtjes hier en
daar. Soms werden we nog weleens verrast door een kleine schroef, maar dat
zorgde bij weinig van ons voor kriebels in de buik.
Begin januari werd de snelheid van de achtbaan steeds meer
opgeschroefd en werd de duikboot van binnen zo ingericht dat langzaam aan het
gehele interieur was ingericht en ingesteld op een lange reis. Nadat de laatste
happen frisse lucht door de ARP-ers werden ingenomen betraden we ons huis
voor de komende 5 weken: de duikboot. Nadat de duikboot netjes was afgesloten
dook hij onder en vervolgde zijn weg over de heftiger wordende achtbaan.
De bemanning was nu op elkaar aangewezen.

Je zou zeggen dat je elkaar in 7 maanden goed leert kennen. Dat is ook zo, maar 5
weken tropische wateren verkennen in een duikboot zorgt er voor dat je elkaar
echt echt kent. Ik denk dat er niemand is die met iemand nog geen goed gesprek
heeft gehad en als dat wel zo is, is dat erg jammer, want er was genoeg kans voor.
Je komt er dan achter wat een diverse groep mensen we zijn met allemaal andere
achtergronden, interesses en curiositeiten.

De wetenschap predikt altijd voor een diverse groep, omdat deze beter presteren
en efficiënter werken. Wel ligt er altijd ook het gevaar voor frictie op de loer.
Frictie is zeker niet slecht en soms moeten de wielen van de achtbaan gewoon
geolied worden of moet de periscoop een nieuwe lens, maar te veel frictie in
een duikboot geeft een beeld dat ik niet verder hoef te beschrijven, omdat jullie
allemaal wel begrijpen dat dat uiteindelijk geen fijn gezicht is.
We zijn een groep waarbij het oliën en vervangen van de lens zeer soepel
verloopt en deze handelingen zorgen er allemaal voor dat het vervolg van de reis
alleen maar soepeler verloopt.
Met andere woorden: we zijn een mooi stel.

1 mei, de dag van de arbeid en de sterfdag van de befaamde Braziliaanse F1-
coureur Ayrton Senna, werd voor ons ironisch genoeg een dag zonder erg veel
arbeid. Na een formele avond op de residentie van de ambassadeur, vervolgde
we de avond op een ietwat informelere manier op een Braziliaans feest aan het
water. Door sommige al getipt als het hoogtepunt van de reis. Het mogelijke
hoogtepunt werd vrij snel opgevolgd door een mogelijk dieptepunt, aangezien 1
mei gewoon een werkdag was voor ons en we niet konden verzaken. Er werd op
deze eerste dag van de maand mei rijkelijk gestrooid met powernapjes, sommige
van zelfs enkele uren.
Als ik jullie dan ook nog vertel dat we die avond ook nog moesten vliegen naar
Rio weet ik zeker dat jullie het begrijpen dat we rijkelijk werden beloond met
een ontbijt dat 30 minuten later begon de volgende ochtend.

De duikboot komt bijna weer boven water, maar de achtbaan gaat zeker nog iets
meer dan een maand verder. Heerlijk!