Não falo Ingles (Ik spreek geen Engels)

Brazilië is een land met vele verschillende landschappen en is een smeltkroes van verschillende culturen. Daarnaast wordt het gekenmerkt door zijn grootte. Ter illustratie: Brazilië is in oppervlakte bijna even groot is als Europa. Waar in Europa meer dan 30 talen worden gesproken, is er in Brazilië één officiële voertaal. De Braziliaanse bevolking ziet dan ook weinig redenen om Engels te leren, omdat overal waar men gaat Portugees of Spaans (in andere Latijns Amerikaanse landen) wordt gesproken. Zulke feiten leren ons begrijpen waarom er soms een communicatieprobleem is.
Het is moeilijk voor te stellen dat een wijk (lees: plaats ter grootte van Amstelveen) op twee uur rijden vanaf het centrum van Sao Paulo, nog steeds tot de stad wordt gerekend. Vandaag trokken wij er met de hele groep gezamenlijk op uit om een rondleiding te krijgen bij Deca, een Braziliaanse sanitair producent. Dit vond plaats in een soortgelijke ‘buitenwijk’ van Sao Paulo. Dit bedrijf is de grootste producent van keramisch sanitair in Brazilië, met circa 6000 medewerkers.
Na een mooie toeristische route langs tropisch beboste heuvels kwamen we aan bijna aan bij het bedrijf. Tenminste, dat dachten we. Het adres dat ingevoerd was op de GPS bleek namelijk niet te bestaan en de locals in het stadje stuurden ons van het kastje naar de muur. De sarcastische opmerkingen en grappen werden al snel uit de mouwen getoverd, maar voordat de stemming omsloeg was de bestemming toch echt bereikt.
Stel je voor: Overal waar je kijkt zie je pallets vol met WC-potten in alle kleuren, soorten en maten: we struikelden er bijna over: Erg indrukwekkend . Met veel enthousiasme en trots werd verteld hoe het productieproces in elkaar steekt en volgde een lange rondleiding door de fabriek. De details over dit boeiende productieproces zal ik u besparen. Wat wel opmerkelijk was waren de posters : op elke afdeling hingen posters met “400 dagen geen ongeluk”. Echter wordt een ongeluk pas geteld als het slachtoffer invalide of zeer ernstig gewond raakt.
Uitgeput en uitgehongerd van de lange dag kwamen we na een mooie kennismaking met de Paulista avondspits rond 19.00 aan bij het hotel. Na de wekelijkse vergadering die snel verliep, was het eindelijk tijd om lekker te eten. In de lobby tref je na het eten vaak nog ARP’ers aan om dingen uit te werken, zelfs na een lange dag. Morgen begint het harde werken namelijk gewoon weer van voor af aan.