Work hard, play hard - and eat a lot

Na een zeer comfortabele busreis (ik heb nog nooit in zo’n luxe2e klas busstoelen gezeten: en dit noemen ze een ontwikkelingsland??) kwamen we aan in Destination Numero 2: Rosario. Dit relatief kleine stadje geeft na de eerste dag een stuk rustigere indruk. Na het drukke stadsleven van Buenos Aires moeten we dus wel even wennen. De mensen hier lijken een stuk minder Engels te spreken en daardoor moeten velen van de groep zich echt weten te redden door met handen en voeten te communiceren. Bovendien is het ’s avonds een stuk rustiger, en daardoor voelt het misschien wel onveiliger dan Buenos Aires. Gelukkig is het iets goedkoper dan Buenos Aires en ligt alles geografisch gezien dichter bij elkaar dus het lijkt erop dat veel afspraken op loopafstand zijn.

Het leuke aan Rosario is wel dat ze minder gewend zijn aan toeristen. Als je iemand bijvoorbeeld aanspreekt in het Engels vinden ze het allemaal hartstikke spannend om met een buitenlander te spreken. Een grappige quote die ik vandaag hoorde was: “I finally get to practice my English: usually the only time I use it is when I use my Playstation”. Gelukkig hebben we dus dit keer weer geluk dat we een groep jongeren bereid hebben gevonden om te functioneren als tolken voor de afspraken die we hebben.

Helaas hebben we niet veel werktijd in Rosario (in totaal slechts 3 werkdagen) omdat men in Argentinië heel gemakkelijk doet over vakantiedagen: volgende week dinsdag is het “Dia de Trabajo” (nationale niet-werkdag), en de presidente Kirchner heeft bepaald dat de meeste bedrijven maandag dan ook wel vrij mogen zijn. Dit betekent voor onze groep dat we veel afspraken moeten plannen in de korte werktijd die we hebben en de vrije dag naar verwachting zullen gebruiken voor het verrichten van maatschappelijk werk met onze groep. Voor sommige groepen is Rosario dus best stressvol en daarom zijn we ’s avonds na de deelnemersvergadering met de groep op pad gegaan om uit eten te gaan. De receptioniste van ons hotel “Plaza de Real” (waar overigens het nationale hockeyteam ook ooit in heeft geslapen) had dit restaurant aangeraden en vertelde dat het super dichtbij was en makkelijk te lopen. Inmiddels weten we dat we dit soort statements met een korreltje zout moeten nemen: ze zijn allemaal reuze makkelijk over afstanden en op tijd komen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de zogenaamde “assado” (= restaurant waar ze veel vlees braden/verkopen) waar velen van onze groep wederom kozen voor een heerlijk stukje “beef de lomo” (biefstukje) onder het genot van een glaasje vino.

Met een volle buik vervolgden we zeer voldaan onze weg naar huis met het voornemen dat we morgen toch écht iets minder zullen eten, drinken en écht op de loopband van de fitness van het hotel zullen stappen om de kilo’s papa fritas, vlees, empanada’s en dulce de leche eraf te rennen. Ach ja: misschien is dat toch een beter voornemen voor als we weer terug zijn in Nederland: je maakt het ARP ten slotte maar één keer mee in je leven en dan mag je er ook met volle teugen van genieten toch? “Work hard, play hard - and eat a lot” is wel een toepasselijke statement: Je bent ten slotte een consultant of je bent het niet ;)

Besitos de Rosario!!

Anieke