Friday the 13th: my lucky day

Vrijdag de 13e.. officieel zou dat niet veel goeds beloven maar niets was minder waar. Na een gebruikelijk ontbijtje in de ochtend en de standaard briefing gingen de meeste groepen weer op pad om interviews af te nemen. Het is voor alle groepen iedere keer weer een challenge om de juiste bus te nemen want dit is in Argentinië niet al te duidelijk: Er zijn geen busschema’s. In principe loop je gewoon naar de halte en wacht je tot je bus komt. Echter er zijn blijkbaar meerdere bussen met hetzelfde cijfer, terwijl ze allerlei andere richtingen opgaan. Mijn groep, het VU project ging vandaag naar de UBA, Universidad de Buenos Aires. In Argentinië is universitair onderwijs gratis en publiek beschikbaar. Technisch gezien zou dus íedereen, inclusief zonen en dochters van de dakloze straatvegers op straat, universitair onderwijs kunnen genieten. Eenmaal aangekomen bij deze universiteit, merken we dat er inderdaad een groot verschil is tussen zo’n universiteit en een universiteit uit Nederland zoals de VU. Het enorme gebouw waar wij naartoe gingen was slechts één van de faculteiten die verspreid zaten door de stad. De UBA heeft namelijk maar liefst meer dan 300.000 studenten!! En dit is pas één van een twintigtal universiteiten in Buenos Aires. Na veel van het kastje naar de muur gestuurd te worden hadden we uiteindelijk de persoon gevonden met wie we een afspraak hadden die ons veel interessante dingen vertelde over hun universiteit. Zo is (volgens haar) de UBA niet alleen de grootste en publieke universiteit, maar ook de meest prestigieuze universiteit. De universiteit heeft inderdaad een groot aantal studenten, maar het level van het onderwijs is wel dermate hoog dat in het eerste jaar veel studenten afvallen. Na deze afspraak liepen we naar buiten waar een groep Argentijnen midden op de straat spontaan een demonstratie begonnen. Doordat ze dit midden op de weg deden, stond het verkeer geheel vast waarna er zowel door de demonstreerders als de buschauffeurs en auto’s een enorm kabaal gemaakt werd. Blijkbaar is deze soort van “opstandjes” de normaalste zaak van de wereld in Argentinië al moeten wij hier als nuchtere correct Nederlanders nog wel aan wennen. Ook aan de “tranquillo” (=langzame/relaxte) werkstijl moeten we wennen, iets dat we in Nederland ook niet gewend zijn.
Na het werk had ik een persoonlijke missie om postzegels te verkrijgen om mijn kaarten naar het thuisfront te sturen. Deze zijn blijkbaar alleen verkrijgbaar bij een postkantoor waar een enorme rij stond en we best lang moesten wachten. Terwijl ik aan het wachten was, werd ik gebeld door een van de collega’s. Ik had mijn telefoon nog niet opgenomen of ik kreeg allerlei enorm boze blikken mijn kant op geworpen. Blijkbaar is het ten strengste verboden om te bellen in een postkantoor omdat op deze manier dieven blijkbaar informatie kunnen doorbellen aan hun handlangers over klanten bij het postkantoor zodat deze bij buitenkomst belaagd worden. Vervolgens was ik aan de beurt, echter mocht ik de postzegels niet meenemen: ik moest mijn kaarten bij het kantoor achterlaten. Dit was blijkbaar weer om te voorkomen dat mensen postzegels gebruiken om illegale pakketjes te sturen: alles wordt op deze manier dus gechecked. Dit klinkt allemaal best spannend, echter valt het Argentijnse gevaar wat mij betreft enorm mee. Het voelt erg Westers en ook al ben je er wel alert op, is het in de wijken waar wij zijn erg veilig.
Die vrijdavond was het eindelijk zover: we gingen met een aantal mensen (vooral vrouwen omdat de meeste mannen behalve Aaron afhaakten) tango dansen in een leuke jonge wijk “Pallermo”. Na een heerlijk tapas diner gingen we de zogenaamde “milonga“ in (plaats waar tango gedanst wordt). Na een show van professionele tango-dansers gezien te hebben was het onze beurt. We gingen uiteraard meedoen met het “beginnerslesje” waar in het Spaans alles werd uitgelegd. Vervolgens mochten we theorie in praktijk brengen door met elkaar te dansen en oefenen. De meerderheid van de aanwezigen waren Argentijns waardoor deze ervaring extra speciaal was. Na de les was iedereen vrij om door te dansen of te kijken naar de ervaren (en iets minder ervaren) tangodansen. Het was echt prachtig om te zien hoe jong en oud met zo veel passie dansen. Mijn pijn van het dansen in onze voetjes zijn we uiteindelijk voldaan in een aantal taxi’s gestapt. Tevreden na weer een prachtige dag hard werken en hard genieten. Een top begin van het ontspanningsweekend dat de volgende dag zou volgen. Voor ons dus gelukkig geen pech op vrijdag de 13e, slechts