Himmelhoch jauchzend – zu Tode betrübt

Voordat ik aan dit project begon werd mij verteld dat dit een heel intensief proces zou worden. Een zoektocht naar jezelf, je eigen kwaliteiten en valkuilen leren kennen, anderen beter leren begrijpen, etc. Een jaar waarbij vooral jij als individu centraal staat en waar je bovenal ontzettend veel kan leren. En bij leren hoort af en toe een fikse tegenslag, want door daar weer bovenop te komen en dit goed op te pakken leer je nou eenmaal het meeste. Vorig jaar april kon ik me hier nog niet al te veel bij voorstellen, maar in de tussentijd – nu we toch alweer meer dan 4 weken onderweg zijn – zijn alle puzzelstukjes op zijn plaats gevallen.

Vreugde en verdriet ligt op deze reis zeer dicht bij elkaar, en beide kanten van de medaille komen in zeer extreme mate voor. Voor mij persoonlijk was dit ontspanningsweekend een prachtig voorbeeld van deze tegenstelling. Mijn dieptepunt in de reis tot nu toe was niet mijn opname in het ziekenhuis – ook al was dat natuurlijk ook absoluut geen pretje – nee, dit was afgelopen zaterdag rond een uur of 8 ‘s ochtends.

De gehele groep vertrok zaterdagochtend om 8 uur namelijk naar dé attractie van Indonesië. Hetgene dat iedereen die hier in de buurt is gezien moet en wil hebben, hetgene waarvoor we speciaal twee extra vluchten hebben geboekt, hetgene waarvoor we heen en weer over het eiland Java zijn gevlogen binnen één dag en hetgene waar we een heleboel van onze moeizaam bij elkaar verzamelde budget aan hebben besteed. Jaja, we gingen naar de Borobodur. Helemaal fantastisch natuurlijk, ware het niet dat ik pas donderdagmiddag uit het ziekenhuis was ontslagen – na opname met uitdrogingsverschijnselen – en me vrijdag overdag tijdens de reis ook nog niet altijd helemaal top voelde. Al met al genoeg reden om zaterdagochtend, toen ik om half 7 opstond, zodat ik om 7 uur ’s ochtends bij het ontbijt kon aanschijven, om iets voor acht te besluiten om deze dag helaas thuis te blijven.

Het gevoel wat ik die ochtend had is bijna niet te beschrijven: frustratie, verdriet, woede, eenzaamheid, teleurstelling, berusting, begrip, verstand en gevoel wisselden elkaar in rap tempo af. Je weet dat het eigenlijk het beste is, maar toch wil je dit nog niet helemaal accepteren. Na een uurtje huilen, uitblazen en heel veel troost van Margriet – die vanwege haar ziekte, de alom gevreesde wanbetalende huurder (een parasiet) die al meerdere binnen onze groep getroffen heeft, helaas ook thuis moest blijven, begon voor ons een heerlijk relaxte dag. Wat een ongelooflijk vriendelijke mensen wonen er in dit land en wat hebben alle betrokkenen hun best gedaan om ons toch nog een fantastische dag te bezorgen!

Als eerste kwam de hotelmanager naar ons toe, vertelde ons dat hij het ongelooflijk naar voor ons vond dat wij niet mee konden gaan en dat we de hele dag naar hem toe konden komen als we iets nodig hadden. Sowieso mochten we de gehele dag gratis vruchtensappen komen halen, want dit was goed voor ons, en als we de volgende dag beter zouden zijn kon hij een privéchauffeur voor ons regelen die ons alsnog de Borobodur zou laten zien. De poolboy haalde kussens en handdoeken voor ons, maakte de ligbedden klaar, zette ze op de goede plek neer en zorgde dat er een grote parasol in de buurt was. Er werd genoten van een first breakfast, second breakfast en door mij zelfs van een third breakfast. We hebben heel veel geslapen, gelezen, gezwommen, zijn even bij de markt tegenover het hotel geweest, hebben vervolgens uitgebreid geluncht en uiteindelijk is het een heerlijk ontspannen dag geworden.

’s Avonds hadden we een barbecue op het programma staan. Gelukkig voelden zowel Margriet als ik onszelf goed genoeg om hieraan mee te doen en dit resulteerde in een prachtige avond. Heerlijk gekruid vlees, salades, goede live muziek en er werden zelfs voorzichtig de eerste salsa passen gewaagd. Op deze avond merkte je – althans ik – ook heel erg dat je echt gemist wordt als je niet bij de groep kunt zijn. Natuurlijk voelde ik dat eerder ook al, maar het is toch net even anders als je zelf in die situatie zit. De groep was weer helemaal compleet nu, geen zieken meer die thuis moesten blijven, en dat voelde je en dit maakte de avond toch weer even net iets extra bijzonder. Het groepsgevoel is heel sterk en de onderlinge band wordt alleen maar hechter.

Mijn mooiste moment van de reis tot nu toe echter was ook dit weekend, namelijk op zondagochtend rond een uur of 6 ‘s ochtends. We wilden erg graag alsnog de Borobodur zien en besloten dat het dan wel heel gaaf zou zijn om hier de zonsopgang te gaan bekijken. A once-in-a-lifetime experience toch? In principe is de Borobodur pas om 8 uur ’s ochtends open, maar via internet kwamen we erachter dat er een mogelijkheid was om via een hotel – dat op Borobodur property ligt – een Sunrise arrangement te boeken, waarbij je op de top van de Borobodur de zon tussen de bergen kunt zien opkomen. Jasper en Hinke besloten Margriet en mij te vergezellen en met zijn vieren stonden we vanochtend dan ook om kwart over 3 op, zodat we om half 4 een taxi hadden en om kwart voor 5 boven op de Borobodur stonden, kijkend hoe de zon langzaam opkwam. Een beeld, maar vooral een gevoel, dat ik nooit meer zal vergeten! Intens gelukkig, tevreden, gerustgesteld en heel vereerd dat ik dit mee mag maken.

Tijdens de terugrit in de taxi zit ik met een hele grote glimlach op mijn gezicht uit mijn raampje te kijken naar de wondere wereld die dit land te bieden heeft. Boeren die hard aan het werk zijn op de rijstvelden, welke helemaal onder water gelopen zijn, mannetjes die rustig buiten een kretikje roken, kindjes die aan het rondrennen zijn en vrouwen in prachtige gewaden. Wat een bijzondere gezichten en wat een ongelooflijk mooi iets dat ik hier, heel eventjes, een klein onderdeeltje van uit mag maken.