Apa kabar? Baik-baik saja!

Culture shock. Dat is waar we meerdere keer voor zijn gewaarschuwd. Kuala Lumpur is leuk, sterker nog Kuala Lumpur is heel erg leuk. Maar echt Azië, dat Azië dat je kent van de foto’s, die kleine straatjes met eetstalletjes aan de weg, dat gedeelte van Azië waar ik stiekem al heel lang van droomde, dat is Kuala Lumpur niet.

Na een geweldige afsluitende avond vol sushi, bintang en karaoke was het tijd om af te reizen naar onze tweede bestemming: Jakarta, Indonesia. Vrijdag tijdens één van de laatste gesprekken die ik had voor mijn onderzoek sprak ik met de heer Mazri die één en ander duidelijk maakte voor me. Kuala Lumpur is “expat-land-voor-beginners”. Wennen in KL en je aanpassen aan de lokale cultuur is niet al te moeilijk. In Indonesië is dit een stuk lastiger. De goede man voorspelde zelfs dat wij ARP’ers de drie weken in Jakarta en Surabaya huilend zouden doorbrengen met dank aan de veel grotere verschillen met Europa. Echter, eenmaal terugkerend naar het thuisland zal KL snel weer vergeten zijn en nauwelijks worden gemist, waar Indonesië daarentegen na een aantal maanden je hart veroverd en je het liefst nooit meer zal vertrekken uit dit bijzondere land. We zijn nu zo’n drie dagen in Jakarta en ik merk het nu al. Het uitzicht vanuit het hotel is niet te vergelijken met dat in KL, buiten is het veel te warm, de stad is zo groot dat je uren in een taxi door kan brengen, het is bijna onmogelijk om op straat over te steken door het grote aantal auto’s, motoren en brommertjes en de eerste buikkrampen zijn nu dan ook echt een feit. Maar toch is het zo mooi om hier te kunnen zijn en spreek ik denk voor iedereen dat we heel blij zijn dat we dit mogen meemaken.

Lichtelijk onzeker traden 24 ARP’ers zondag het restaurant binnen waar het allemaal zou gebeuren. Met dank aan Christer vond hier een ontmoeting plaats met de studenten van Universitas Indonesia, waar we ook zouden blijven slapen. De perfecte manier om kennis te maken met de Indonesische cultuur. Nou ben ik persoonlijk fan van cultuur en de soms enorme verschillen die er bestaan tussen mensen met een andere achtergrond, maar toch bleef het best een beetje eng. Wat als we geen gemeenschappelijke interesses hebben, geen gespreksonderwerp, elkaar niet kunnen verstaan? De ARP dames konden zich druk maken over welke pyama mee te nemen (want kunnen die korte broekjes en hemdjes wel?). Anderen hebben wakker gelegen denkend aan de sanitaire voorzieningen, want zo’n gat in de grond dat kan toch nooit goed gaan? Maar we hebben het overleefd en het was een geweldige ervaring. Want wat zijn die mensen lief hier! En wat is het eten lekker. Voetballen zijn ze dan misschien niet zo goed in (of onze ARP mannen zijn gewoon enorm goed, dat kan natuurlijk ook), maar ze zijn zo ontzettend gastvrij. Telefoonnummers zijn uitgewisseld en het aantal facebook vrienden is verdubbeld. Een buitengewoon bijzondere ervaring die we niet snel meer zullen vergeten.

En nu gaan de onderzoeken weer in een rap tempo verder. Persoonlijk denk ik niet dat meneer Mazri gelijk gaat krijgen. Als er tranen zijn, dan zijn dit ongetwijfeld tranen van geluk. In dit land waar mensen net iets gastvrijer zijn, het eten net iets lekkerder maar ook kan zorgen voor wat kleine probleempjes, de zon iets feller en de regen net iets harder. In dit land waar de massages je soms gestressder maken in plaats van ontspannen, waar je vraagt om fruit en ijs en je letterlijk fruit krijgt met ijs (als in ijsklontjes), waar op elke vraag ja wordt geknikt ongeacht de vraag (taal zou hier nog wel eens een barrière kunnen gaan vormen) maar dit hoort er allemaal bij en maakt het juist zo bijzonder. ARP is in Indonesia. Blijf ons volgen!